Kocha się za nic. Nie istnieje żaden powód do miłości.

   Klingenthal, 22 listopada 2014r.  Nigdy nie zastanawiałam się nad tym, jak będzie wyglądać moje życie w przyszłości. Mama już od kilku miesięcy truła mi głowę, żebym w końcu sobie kogoś znalazła, ale ja nikogo na razie nie potrzebowałam. Było mi dobrze, tak jak było. Miałam przyjaciół, na których mogłam polegać i nie czułam potrzeby posiadania kogoś bliskiego. Jednak, kiedy stałam tam wtedy przy barierkach, zobaczyłam starsze małżeństwo, które spoglądało sobie w oczy, a po chwili się pocałowali. Wiem, że może było to niegrzeczne, ale przez dłuższy czas przypatrywałam im się. Zapragnęłam mieć kogoś takiego dla siebie. Kogoś, kto pomimo moich wad, pokochałby mnie z całych sił. Rozejrzałam się. Zauważyłam inne pary na trybunach i im również się przyglądałam. Gdy obserwowałam jednego ze skoczków, trzymającego w objęciach swoją dziewczynę, poczułam ukłucie zazdrości. Po raz pierwszy od dawna odczułam brak tej drugiej osoby. Nigdy wcześniej nie pragnęłam tak bardzo znaleźć się w objęcia

   Klingenthal, 22 listopada 2014r.  - Wszyscy są?- zapytałam, spoglądając w lusterko busa. - Nie ma Kamila- krzyknął bodajże Kubacki i wszyscy wybuchnęli śmiechem. To już wiecie, czemu nazywają go blondynką, prawda? Moim zdaniem wszyscy byli. W konkursie skacze czterech skoczków i czwórka siedziała w busie. - Kogo trener powołał na drużynówkę?- zapytałam Kota, siedzącego obok mnie i odwróciłam się do tyłu, spoglądając na skoczków. - Stefka, Dawida i Janka...- odpowiedział, a ja spojrzałam w jego kierunku. - I ciebie- dokończyłam i odpaliłam silnik busa. Musiałam prowadzić, bo reszta sztabu pojechała pierwszym busem z wszystkimi nartami i kombinezonami, a mi zostawili dowiezienie tych tumanów na skocznię. W naszym środowisku robię za fizjoterapeutę wszystkich możliwych nacji, czasami czuję się jak książka, bo mnie ten trener wypożyczy, później tamten. A tak poza tym to jeszcze za kierowcę polskich skoczków. Także gdyby ktoś potrzebował podwózki, to można się do mnie zgłaszać. -