Bohaterowie.


 
Lena Potocka
Młoda pani fizjoterapeutka. Lekko niezdecydowana, lekko 
rypnięta, ale to chyba nawet dobrze. Idealnie dobrała się do "Trójkąciku". 
Główna bohaterka naszego opowiadania. 
Niektórzy nazywają ją francą, ale zupełnie nie rozumiem dlaczego.
To dobra i pomocna kobitka. Kiedy trzeba wymasuje ci mięśnie
 po zawodach, a następnym razem porachuje kości 
twojemu wrogowi. Wystarczy tylko poprosić. 
Nienawidzi gburstwa. Jeden taki napatoczył się jej na drodze i
 co z niego zostanie? 
Sami zobaczcie. 
Maciej Kot 
Trochę niepewny, wstydliwy skoczek. Naszą francę zna od piaskownicy. 
Od zawsze jest w jego życiu. Może również i w sercu. 
Zacięcie walczy o jej serce, tylko czy to mu się uda? 
Nie trzeba wam tłumaczyć, jak dostał się do "Trójkąciku", prawda?
Czasami coś mu nie wychodzi. 
Kiedy trzeba potrafi dogryźć, ale trzeba go już nieźle wkurzyć. 
Nie bójcie się o niego. Nie da sobie w kaszę dmuchać. 
Ale czy stawi czoło swojemu koledze po fachu, jeśli 
będzie chodzić o coś więcej niż tylko puchary? 
Sami zobaczcie.

Gregor Schlierenzauer 
Obcokrajowiec. Zapewne zapytacie jak on znalazł się w naszym "Trójkąciku"?
No cóż... Być może zgubił się gdzieś na dziurawych, polskich drogach i 
zawitał do naszej krainy... Także witamy cię. 
Z pozoru życzliwy i serdeczny. Ale nie wierzcie tej przykrywce. 
Zimny, arogancki, cyniczny mistrz wszystkiego. 
Wydaje mu się, że wszystkie rozumy pozjadał. Najlepszy w swoim fachu
 (czyt. skokach narciarskich).
Rzucając nartami próbuje uzyskać swoje, niczym malutkie dziecko w sklepie. 
Jego poglądy są dość... szowinistyczne.
Kolega nie lubi kobiet. A to dziwne. 
Ale wiecie... Wszystko może się zdarzyć. 
Sami zobaczcie. 
Polscy skoczkowie narciarscy
Czasami któryś coś zgubi. 
Czasami któryś wymyśli coś głupiego. 
Czasami któryś się spóźni. 
Czasami któryś nie dotrzyma jakiejś tajemnicy.
Ale zawsze staną za tobą. 
Austriaccy skoczkowie narciarscy
Pocieszają, pomagają, doradzają.
Intrygują, knują, spiskują. 
Przytulają, opiekują się tobą, wspierają. 
Napuszczają, kłamią, irytują.

Oraz inni. 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Prolog.

Od zawsze był w moim życiu. Odkąd tylko sięga moja pamięć.  Ale czy to na pewno on?  Czy on jest tym księciem na białym koniu?  Od dawna jej pragnę. Pragnę, by z nią być.  Czuję, że w końcu będziemy razem.  Nie potrafię zrozumieć jednego. Jak inni mężczyźni  mogą  powierzyć cokolwiek tym wstrętnym  istotą,  które nazwano płcią piękną?  Oskubią cię, uciekną i tyle po nich zostanie.  A już, broń Boże, kiedy powierzysz im swoje serce...  Pojawił się, jakby nie wiem co. Wielmożny królewicz,  przed którym należy składać ukłony i całować ziemię, po której stąpa.  Arogancki dupek.  Mam wrażenie, że ją tracę; że wypada mi z rąk  niczym wartościowa, porcelanowa lalka.  A jeśli ją upuszczę, będę tego żałować.    Jest pierwszą kobietą, na której mi zależy;  z którą chciałbym zbudować przyszłość.  Muszę to przemyśleć. Jak mogłabym podjąć tę decyzję od tak?  Może to samolubne, ale tutaj chodzi o moje szczęście.  Dlaczego ona mi to robi? Czy nie
Czytaj więcej

Rozdział 1.

   Klingenthal, 21 listopada 2014r.  W jej pokoju rozległo się głośne pukanie. O nie. Nie ma zamiaru wstawać. Przez bankiet powitalny, zorganizowany na jej cześć przez kolegów z pracy z okazji jej powrotu, poszła spać dopiero po trzeciej. W dodatku ten cholerny ból głowy, spowodowany "syndromem dnia wczorajszego". Obróciła się na drugi bok i otworzyła jedno oko. Spojrzała na zegarek. 6:45. Na pewno NIE!, pomyślała. Złapała poduszkę, leżącą obok i położyła ją sobie na głowie, chcąc odciąć się od świata i ponownie zasnąć. Nagle stukanie ustało. Odetchnęła. Poszli sobie, stwierdziła. Ściągnęła poduszkę z głowy i ucieszyła się spokojem, kiedy do pokoju ktoś wszedł. - Wstawaj!- zawołał i podszedł do jej łóżka. - Piotrek, czy ty wiesz, która jest godzina?- zapytała z wciąż zamkniętymi oczami. - Hehe, wiem. Prawie siódma. Ale se tak pomyślałem, że jak jedziemy trenować, to ty będziesz chciała jechać, hehe, z nami- usiadł obok niej na łóżku. Obróciła się na drugi bok. - Ni
Czytaj więcej

Rozdział 3.

   Klingenthal, 22 listopada 2014r.  Nigdy nie zastanawiałam się nad tym, jak będzie wyglądać moje życie w przyszłości. Mama już od kilku miesięcy truła mi głowę, żebym w końcu sobie kogoś znalazła, ale ja nikogo na razie nie potrzebowałam. Było mi dobrze, tak jak było. Miałam przyjaciół, na których mogłam polegać i nie czułam potrzeby posiadania kogoś bliskiego. Jednak, kiedy stałam tam wtedy przy barierkach, zobaczyłam starsze małżeństwo, które spoglądało sobie w oczy, a po chwili się pocałowali. Wiem, że może było to niegrzeczne, ale przez dłuższy czas przypatrywałam im się. Zapragnęłam mieć kogoś takiego dla siebie. Kogoś, kto pomimo moich wad, pokochałby mnie z całych sił. Rozejrzałam się. Zauważyłam inne pary na trybunach i im również się przyglądałam. Gdy obserwowałam jednego ze skoczków, trzymającego w objęciach swoją dziewczynę, poczułam ukłucie zazdrości. Po raz pierwszy od dawna odczułam brak tej drugiej osoby. Nigdy wcześniej nie pragnęłam tak bardzo znaleźć się w objęcia
Czytaj więcej